Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Eadem fortitudinis ratio reperietur. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Hic ambiguo ludimur. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.
Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. De illis, cum volemus. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Confecta res esset. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quis hoc dicit? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quid enim possumus hoc agere divinius?
0 comments:
Post a Comment